ماریوس تاپه خسته، مضطرب و خشمگین است. او یک مهندس اهل ساحل عاج است که جولای 2020 همراه دختر نوجوانش به کانادا آمده و به همسر و سه فرزند دیگرش در گرانبی کبک پیوسته است. تاپه می‌گوید در ساحل عاج به او و همسرش به دلیل وابستگی سیاسی آنها حمله کردند و به همین دلیل خانواده او ساحل عاج را ترک کردند. آنها سعی دارند زندگی جدیدی را شروع کنند، اما این کار آسانی نیست.
او می‌گوید: “من دوست دارم کار کنم و در همهگیری به دیگران یاری برسانم. می‌خواهم برای دولت مفید باشم، اما 7 ماه است که بر روی مبل خانه نشسته‌ام.”
تاپه هنوز مجوز کار ندارد. صدور مجوز کار در شرایط عادی در عرض چند هفته یا حداکثر یک ماه و نیم انجام می‌شود، اما همهگیری این روند را کند کرده است. او نیز همانند بسیاری دیگر از پناه‌جویان در برزخ گرفتن مجوز کار به‌سر می‌برند.
وزارت مهاجرت، پناه‌جویان و شهروندی کانادا در ایمیلی به سی‌بی‌سی گفت مجازی‌شدن روند بسیاری از خدمات را کند کرده است و مشخص نیست چه زمانی روال کارها به حالت عادی بازمی‌گردد.
استفانی والو وکیل مهاجرت می‌گوید 15 نفر از موکلان او شرایطی شبیه به تاپه دارند. او می‌گوید: “متقاضیان پناه‌جویی شرایط سختی را گذرانده‌اند. زیرا درخواست پناه‌جویی فرآیندی اضطراب‌آور است. من داستان‌هایی از مشکلات آنها در باز کردن حساب بانکی یا اجاره آپارتمان به دلیل صادر نشدن مدارک لازم از سوی اداره مهاجرت شنیده‌ام.”
والو در ادامه گفت که بسیاری از تازه‌واردان علاقمند به کار در بخش بهداشت و درمان هستند و صادر نشدن مجوز کار باعث می‌شود که پتانسیل زیادی هدر برود. از نظر او یکی از مشکلات اصلی گرفتن اثر انگشت است. زیرا باید به‌صورت حضوری انجام شود و بسیاری از مراکز این کار برای ماه‌ها تعطیل بوده‌اند.
پیشنهاد او باز کردن این مراکز با رعایت پروتکل‌ها یا تعلیق موقت قانون گرفتن اثر انگشت است. والو می‌گوید: “یک سال از همهگیری می‌گذرد و این تاخیر غیرمنطقی است.”
تاپه در این دوران ماهانه حداکثر 1318 دلار کمک دریافت می‌کند، اما پس از پرداخت هزینه‌های مربوط به اجاره، برق و غذا و هزینه‌های پزشکی کودک یک ساله‌اش پولی برای او باقی نمی‌ماند. او قدردان کمک دولت است، اما ترجیح می‌دهد خودش کار کند. او می‌گوید دو شرکت علاقمند به استخدام او هستند و اضافه می‌کند که از مراجعه به بانک غذا شرمسار است.
مایکل اهل لبنان است و در شرایط مشابه قرار دارد. او مارچ 2020 از لبنان گریخت و به مونترال آمد. او در لبنان در بخش مهمان‌یاری کار می‌کرد و در دانشگاه هتل‌داری خوانده است. او نیز علاقمند به کار کردن است و ماهانه 735 دلار کمک دریافت می‌کند که حتی کفاف اجاره خانه‌اش را نیز نمی‌دهد. مایکل نیز مجبور است به بانک غذا مراجعه کند و می‌گوید این شرایط افسرده‌کننده است.
رابرت فالکونر محقق دانشگاه کلگری و متخصص امور مهاجران و پناه‌جویان می‌گوید حداکثر 5 هزار پناه‌جو منتظر صدور مجوز کار هستند. او می‌گوید برخی به صورت غیر قانونی کار می‌کنند، اما این نیز خطرهایی دارد. فالکونر افزود: “این کار درخواست پناه‌جویی آنها را در خطر قرار می‌دهد و از طرف دیگر ممکن است کارفرمایان از آنها سوءاستفاده کنند. این تاخیر در انتها به زیان مالیات‌دهندگان است.” از نظر او، دلیل این اتفاق کمبود شدید کارکنان اداره مهاجرت است که به پیش از همهگیری مربوط می‌شود.