ممنوعیت جدید کانادا در مورد مالکیت خصوصی سلاح های جنگی

نویسنده: فرناز حاجیوندی

مالکیت اسلحه در کانادا نسبتاً متداول است. این کشور در نظرسنجی جهانی سرانه سلاح گرم غیر نظامی سال 2018 در رده پنجم قرار گرفت. اما تیراندازی های جمعی نسبت به کشورهای همسایه، همچون ایالات متحده، اتفاقی نادر است.

ماجرا از زمانی آغاز شد که در 18 آوریل 2020 ، مردی 22 نفر از جمله یک افسر پلیس سلطنتی کانادا را در نوا اسکوشیا پس از 13 ساعت تعقیب و گریز شدید به قتل رساند. این بدترین تیراندازی جمعی در تاریخ کانادا بود و ملتی را که درگیر مبارزه با کرونا بودند را بیش از پیش شوکه کرد. پلیس کانادا اعلام کرده است که این فرد مسلح از اسلحه ای که از ایالات متحده بدست آورده استفاده کرده است، اما آنها به طور مشخص نگفته اند که چه نوع سلاحی به کار گرفته شده است.

در اول ماه مه ۲۰۲۰، در پاسخ به تیراندازی، نخست وزیر کانادا، جاستین ترودو، ممنوعیت فوری حدود 1500 نوع اسلحه جنگی را اعلام کرده است. این ممنوعیت همچنین شامل اسلحه AR-15 است، که در تعدادی از تیراندازی های دسته جمعی در ایالات متحده آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است. اما این اقدام ممکن است آنقدر که انتظار می رود در جلوگیری از تیراندازی های مشابه با آنچه در نوا اسکوشیا اتفاق افتاد موثر نباشد زیرا منبع اصلی سلاح های استفاده شده توسط مجرمان در کانادا را هدف نمیگیرد: ایالات متحده امریکا.

طبق گزارش CBC، اعتقاد بر این است که برخی از سلاح های گرم مورد استفاده تیرانداز نوا اسکوشیا ، و همچنین حداقل یک تیراندازی دسته جمعی دیگر در کانادا به طور غیرقانونی از آمریکا بدست آمده است. همچنین در حالی که ممنوعیت جدید شامل خمپاره انداز، موشک انداز و سلاح توپخانه ای است، شامل اسلحه دستی نمیشود، که بیشتر جنایات خشونت آمیز گزارش شده توسط پلیس در کانادا را شامل میگردد. روزنامه گلوب اند میل کانادا، پاسخ ترودو را “نیمه ضعیف” خواند. برخی نیز اعتقاد دارند که اشتباه ترودو آنجاست که به جای پرداختن به مشکل اصلی ورود غیرقانونی اسلحه به کانادا، به موضوع مالکیت آن پرداخته است.

تفاوت قوانین منع سلاح در دو کشور کانادا و امریکا

همچون ایالات متحده، کانادا کشوری است که سطح نسبتاً بالایی از مالکیت اسلحه دارد. به گفته گاردین، کانادا 34.7 اسلحه گرم به ازاء هر 100 نفر دارد که البته از آمار 120 اسلحه به ازاء هر 100 نفر در امریکا ، بسیار پایین تر اما هنوز قابل توجه است.

مانند ایالات متحده، کانادا هم تیراندازی های جمعی آزاردهنده را تجربه کرده است و در حد کمتری اما در هر دو کشور از لحاظ سیاسی با موضوع مقررات اسلحه به شکل حزبی برخورد شده است، احزاب چپ از محدودیت های بیشتر حمایت میکنند و راست گرایان عموما با محدودیت ها مخالف هستند. اما افکار عمومی در کانادا، مانند ایالات متحده، تمایل به کنترل شدیدتر سلاح دارد.

اقدامات آمریکا در مورد مقررات سلاح گرم، هر چند ملایم، اما به طور همیشگی توسط لابی اسلحه، که نزدیک به حزب قدرتمند جمهوری خواه است، متوقف می شود. حتی وقتی در کنگره در اقلیت باشد و کاخ سفید را کنترل نکند ، می تواند اقدامات را از طریق قانونگذار مسدود کند و یا به تعویق اندازد. مثلاً لایحه بررسی سوء سابقه در سال 2013 توسط اکثریت مردم حمایت می شد، اما نتوانست 60 رای لازم در مجلس سنا را به دست آورد.

در ابتدا لیبرال های کانادا قصد داشتند ممنوعیت مالکیت اسلحه جنگی را از طریق تصویب لایحه در مجلس اعمال کنند، اما در عوض از قدرت نظارتی دولت استفاده کردند.

برنامه ترودو”معافیت دو ساله” برای دارندگان اسلحه های ممنوع شده است و قصد دارد غرامت را برای کسانی که آنها را تحویل می دهند در نظر بگیرد. در حالی که در کانادا قانون منع مالکیت اسلحه جنگی پس از تیراندازی نوا اسکوشیا یکباره با موضع گیری دولت اعلام شد، در ایالات متحده امریکا با وجود تعداد زیاد تیراندازی و خشونت، سالهاست بررسی و تصویب چنین ممنوعیتی به تاخیر افتاده است.

ترودو برای دریافت پشتیبانی از این قانون، به توافق تمامی احزاب احتیاج ندارد. اگر وی از حمایت اکثریت نمایندگان مجلس برخوردار باشد، که هر دو جناح Bloc و NDP می توانند به لیبرال ها کمک کنند و در کنار آنها باشند، مجلس می تواند تغییرات را تصویب کند. با توجه به بسته بودن مرز کانادا و ایالات متحده به دلیل شیوع کرونا، اکنون به نظر می رسد می تواند زمان مناسبی برای معرفی قانونی برای جلوگیری از ورود سلاح های غیرقانونی نیز باشد.

در حال حاضر مشخص نیست که اقدام ترودو چقدر در جلوگیری از تیراندازی های جمعی در آینده موثر خواهد بود. اما مسلم است که پس از دیدن تصاویر وحشتناک تیراندازی اخیر در نوا اسکوشیا در رسانه های کانادا، اکنون زمان اقدام جسورانه به ویژه در مرز با ایالات متحده برای مقابله با قاچاق اسلحه است تا کانادایی ها احساس امنیت بیشتری کنند.

Note: The views and opinions expressed are those of the author and do not necessarily reflect the position of the IC Journal or its editorial board.