کانادا با مشکل کمبود شدید مسکن مواجه شده و این مشکل قیمت مسکن را به شکلی بی‌سابقه در سراسر کشور افزایش داده است. در نتیجه این اتفاق، خریدران خانه انتظارات خود را کاهش داده‌اند.
برخی به خانه‌های ارزان‌تر رضایت داده‌اند و برخی دیگر به به مناطقی رفته‌اند که قیمت‌ها در آنجا مناسب‌تر است و باعث تکرار چرخه گرانی در آن مناطق شده‌اند. پیامدهای این وضعیت حتی در صورت ثابت ماندن تقاضا جدی است، اما همه می‌دانیم که تقاضا ثابت نمی‌ماند.
مرکز آمار کانادا پیش‌بینی کرده است جمعیت کشور با در نظر گرفتن نرخ رشد متوسط در سال 2043 به 5/46 میلیون نفر می‌رسد. بیشتر این افزایش جمعیت مربوط به فرزندان تازه متولد شده نیست و مهاجران باعث افزایش جمعیت خواهند شد.
بر اساس پیش‌بینی‌های یک تحقیق، کانادا تا سال 2100 بالاترین نرخ رشد مهاجرت خالص دنیا را خواهد داشت. این اتفاق مزیت‌های اقتصادی خواهد داشت، اما نگرانی‌هایی بخش مسکن نیز ایجاد می‌کند.
اغلب شهرهای بزرگ به عنوان قطب‌های جذب مهاجر در نظر گرفته می‌شوند، اما این موضوع همواره صادق نیست. در سال 2019، مهاجران جدید 8/1 درصد از جمعیت تورنتو را تشکیل می‌دادند، اما این عدد برای شارلوت‌تاون پرنس ادوارد آیلند 4/2 درصد بود.
به عبارت دیگر، مهاجران از تمام نقاط دنیا می‌آیند و در سراسر کانادا ساکن می‌شوند. بنابراین، بیشتر مراکز شهری در چند دهه آینده شاهد افزایش جمعیت خواهد بود و این بر بازار مسکن محلی فشار وارد خواهد کرد.
راه‌حل برخی از مناطق برای روبه‌رو شدن با این مشکل، گسترش شهر بوده که منیتوبا این راه‌حل را انتخاب کرده است. از ابتدای قرن جدید 150 هزار نفر به جمعیت منطقه شهری وینی‌پگ افزوده شده است که افزایشی 22 درصدی محسوب می‌شود. با این حال، راه‌حل وینی‌پگ در تمام کشور قابل اجرا نیست و شهرهایی همانند ونکوور و تورنتو با محدودیت‌های جغرافیایی و سیاسی برای گسترش مواجه هستند.
یکی از راه‌حل‌ها برای این شهرها، بلندمرتبه‌سازی است، اما همواره عده‌ای هستند که خانه ویلایی می‌خواهند و هر قیمتی بابت آن پرداخت می‌کنند. آمار انجمن املاک کانادا نیز تایید کننده این مطلب است. زیرا قیمت خانه‌های ویلایی در سال جاری بیشتر از سایر انواع خانه‌ها رشد داشته است.
اولویت‌های متفاوت سطوح مختلف دولت نیز مشکلی دیگر در مسیر بلندمرتبه‌سازی است. برای نمونه، ممکن است دولت استانی موافق بلندمرتبه‌سازی باشد، اما شهرداری به دلیل خشم اهالی منطقه با آن مخالفت کند.
“ناتانائیل لوستر” استاد جامعه‌شناسی و متخصص مسکن از دانشگاه بریتیش کلمبیا می‌گوید این مساله در بخش‌هایی از ونکوور صادق است. او معتقد است دولت باید از نیوزیلند الگو بگیرد و قوانین شهرداری‌ها را به نحوی تغییر دهد که قادر به اعمال محدودیت بی‌مورد بر بلندمرتبه‌سازی نباشند.
در اینترنت مطالب بسیاری درباره زندگی بیشتر کانادایی‌ها در محدوده 100 کیلومتری مرز ایالات متحده می‌خوانید؛ این مطالب چندان دقیق نیست. گزارش سال 2016 مرکز آمار کانادا نشان می‌دهد 66 درصد کانادایی‌ها در محدوده 100 کیلومتری مرز همسایه جنوبی زندگی می‌کنند. این آمار نشان می‌دهد بقیه جمعیت کانادا در 96 درصد خاک کشور پراکنده شده‌اند.
کانادا دومین کشور بزرگ جهان است و بانک جهانی ما را در رتبه دهم کم تراکم‌ترین کشورهای جهان قرار داده است. بنابراین، کشور زمین زیادی برای ساخت و ساز دارد؛ این مساله نیز به‌طور کامل درست نیست. زیرا کوه‌های راکی و توندراهای یخ‌زده، مناطق مناسبی برای سکونت نیستند.
ساخت و ساز در جنگل‌های شمالی نیز از نظر سیاسی و محیط زیستی ناممکن است. همچنین، حدود 12 درصد از زمین‌های کشور متعلق به پارک‌های ملّی و دیگر مناطق حفاظت‌شده است.
در مناطقی همانند آنتاریوی جنوبی که وضعیت زمین مناسب به‌نظر می‌رسد، زمین چندانی برای بلندمرتبه‌سازی باقی نمانده است.
“مایک موفات” مدیر اجرایی اندیشکده “دارایی هوشمند” می‌گوید: “آن‌چه برای ساخت و ساز استفاده نشده است مربوط به اراضی طبیعی یا کشاورزی می‌شود. در حال حاضر روزانه 175 هکتار از زمین‌های کشاورزی آنتاریو تبدیل به زمین برای ساخت و ساز می‌شود.”
همان‌گونه که بریتیش کلمبیا اراضی کشاورزی حفاظت شده دارد، آنتاریو نیز کمربند سبزی دارد که تابه‌حال از آن حفاظت کرده است. با این حال، برنامه‌هایی برای ساخت بزرگراه در بخش‌هایی از کمربند سبز اعلام شده است.
“موفات” نگران است که دولت ساخت و ساز در کمربند سبز را به عنوان راه‌حل رفع کمبود مسکن آنتاریو جنوبی در نظر بگیرد. او می‌گوید: “باید مشکل مسکن در 10 سال آینده را حل کنیم. زیرا در غیر این صورت فشار سیاسی برای ساخت و ساز در کمربند سبز بالا می‌رود و در نهایت ساختمان سازی در آنجا انجام می‌شود.”
