تحریم های اقتصادی: جایگزین جنگ یا جنگ به روشی متفاوت؟

ترجمه مقاله متیو پتی در نشنال اینترست

دو مقام پیشین دولت اوباما علیرغم اینکه هفته گذشته با فشارهای دولت ترامپ علیه ایران مخالفت کرده بودند، اخیرا از استفاده از تحریم های اقتصادی توسط آمریکا دفاع کردند.

ائتلاف رو به رشدی از چپ گرایان سیاست “فشار اقتصادی حداکثری” دولت ترامپ را مسئول وخیم تر شدن بیماری همه گیر کرونا در ایران می دانند و آن را نکوهش می کند. برخی از مخالفان فشار حداکثری معتقدند که آمریکا باید اعتیاد خود به تحریم ها را بطور کلی رها کند، در حالی که برخی دیگر معتقدند که تحریم ها ابزاری ارزشمند برای دیپلماسی هستند اما دولت ترامپ از این ابزار سواستفاده می کند.

مناظره این دو گروه می تواند رویکرد دولت دموکرات آینده نسبت به سیاست خارجی را شکل دهد.

پیشروها حتی پیش از شیوع ویروس کرونا از تحریم ها برائت جسته بودند. ایلهان عمر، نماینده پارلمان آمریکا، لایحه ای را در ماه فوریه پیشنهاد کرده بود که به موجب آن رئیس جمهور می بایست پیش از اعمال یا تجدید تحریم های اقتصادی، از پارلمان مجوز بگیرد.

کیت کایزر، مدیر روابط عمومی سازمان “پیروزی بدون جنگ”، در مراسمی مورخ ۱۲ فوریه برای معرفی لایحه پیشنهادی ایلهان عمر گفت: “تحریم ها استراتژی نیستند. آنها ابزارهایی واکنشی برای تغییر رفتار یک دولت هستند در زمانی که از سایر ابزارهای مقدماتی حکومت داری محروم شده ایم”.

تریتا پارسی، معاون اجرایی موسسه ی کوئینسی، نیز در این مراسم سخنرانی کرد. پس از مراسم وی به نشنال اینترست گفت که پیشرو ها تحریم ها را نه به عنوان “جایگزینی برای جنگ، بلکه به عنوان یک ابزار جنگی متفاوت قلمداد می کنند”.

ویروس همه گیر کرونا اکنون باعث شده است که پیشرو ها و دموکرات های میانه در کنار هم قرار گیرند و خواستار لغو موقت تحریم های اقتصادی علیه ایران شوند. برخی از مخالفان فشار بر ایران روشن ساخته اند که آنها اصولا مخالف تحریم ها نیستند، با این وجود نماینده ی پارلمان تام مالینوفسکی روز پنجشنبه در جلسه شورای ملی ایرانیان آمریکا رو به حضار گفت که آمریکا هم وظیفه اخلاقی و هم فرصتی استراتژیک دارد تا از شدت تحریم های اعمال شده بر ایران بکاهد.

اما مالینوفسکی نیز، که از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ سمت دستیاری وزیر امور خارجه ایالات متحده در امور دموکراسی، حقوق بشر و کارگران را داشته، تاکید کرد که “حامی پر و پا قرص و پرشور” تحریم های ایالات متحده علیه دولت “نسل کش” سوریه است.

وی گفت:”من می توانم در موقعیت های متعدد و متفاوت، از تحریم ها حمایت کنم. اما این عقیده که می توان یک رژیم استبدادی را با قحطی سرنگون کرد، تمام تجربیات ما را، حتی در مواردی که تحریم ها در تغییر رفتار رژیم های استبدادی موثر بوده اند، زیر سوال میبرد”.

ایالات متحده در حال حاضر تحریم های گسترده اقتصادی علیه کره شمالی، ایران، سوریه، سودان، ونزوئلا و کوبا اعمال می کند. دولت آمریکا همچنین از سال ۱۹۹۱ تا سال ۲۰۰۳ که به عراق حمله کرد، تحریم های تقریبا همه جانبه ای را از طریق سازمان ملل علیه عراق وضع کرده بود.

ریچارد نفیو، که از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ تحت عنوان هماهنگ‌ کننده ارشد وزارت امورخارجه آمریکا در خصوص اعمال تحریم‌ها به کار مشغول بود، در مراسم موسسه کیتو (CATO) در تاریخ ۲۰ آوریل استدلال مشابهی ارائه داد.

نفیو استدلال می کند که سلسله تحریم های کنونی علیه ایران “در نهایت باعث می شود حمایت کشورها از تحریم های ما کمتر شود، آنهم زمانی که ما به شدت نیازمند آنها در کشورهای دیگر هستیم، و زمانی که آنها به عنوان بخشی از یک تلاش استراتژیک گسترده تر مکمل دیپلماسی برای حل معضلات موجود خواهند بود”.

وی ادعا کرد: “این موضوع مانعی بر سر راه چگونگی مدیریت مسائل بین المللی آینده توسط آمریکا خواهد بود و اگر در مواجهه با چالش ها و درگیری های آینده، گزینه های ما را به مراتب محدودتر کند، تبدیل به مشکلی بالقوه خطرناک خواهد شد”.

نفیو، کارشناس برجسته تحریم ها در تیم مذاکره کننده دولت اوباما با ایران، ادعا کرد که تحریم های ایالات متحده کمک کرده است تا ایران در سال ۲۰۱۵ بر سر میز مذاکره بنشیند. اما وی تصدیق کرد که تحریم ها حتی قبل از دوران ترامپ مورد سواستفاده قرار می گرفت.

وی گفت: “مشکل تحریم ها در طی بیست یا سی سال گذشته، و حتی طولانی تر، این است که ما ابزار را با استراتژی و استراتژی را با ابزار اشتباه گرفته ایم. ما در بسیاری از موارد به سادگی اعمال تحریم می کنیم به امید اینکه نتیجه این تحریم ها برای ما مثبت خواهد بود.”