بانک غذای نورث یورک هاروست از سال 1986در دفتری کوچک در تورنتو مشغول فعالیت است. 40 انجمن توسط این بانک حمایت می‌شوند و این بانک حامی راه‌حل‌های طولانی مدت برای حل مشکلات غذایی است.
هنری چی‌یو، مدیر توسعه و بازاریابی این موسسه می‌گوید: “از شروع همه‌گیری بیش از 70 درصد از شبکه ارتباطی سازمان مجبور به تعطیلی شده است. زیرا مراکز مورد نظر در مکان‌های عمومی قرار داشتند یا به‌دست داوطلبان اداره می‌شدند.”
وی افزود: “مجبور شدیم یک شبه فرآیند اقدام‌های خود را تغییر دهیم. ما تمامی فعالیت‌های داوطلبانه را تعلیق کردیم و این اقدام نیروی کار ما را بسیار کاهش داد.”
بانک غذا برای حل این مشکل کارکنان جدید استخدام کرد و تجهیزات حفاظت شخصی در اختیار آنها گذاشت، اما این کار فشار زیادی بر بودجه آنها وارد کرد.
چی‌یو تاکید کرد پیش از همه‌گیری نیز مراجعه به بانک غذا بیش‌تر شده بود و سازمان آنها سالانه به 24 هزار نفر خدمت‌رسانی می‌کرد. با این حال این میزان در سال 2020 به 51 هزار رسید و علت آن همه‌گیری بود.
متخصصان و سازمان‌ها معتقدند بانک‌های غذا راه‌کار بلندمدت نیستند و باید به ریشه‌های مشکل همانند فقر و مسکن ارزان قیمت توجه کرد. دولت در آوریل 2020 صد میلیون دلار برای حمایت از بانک‌های غذا اختصاص داد و 100 میلیون دلار دیگر نیز در پاییز برای این امر کنار گذاشت.
بر اساس گزارش مراکز غذای جوامع کانادا، در سال گذشته حدود 4 و نیم میلیون نفر در ناامنی غذایی به‌سر برده‌اند و از هر 7 کانادایی یک نفر امنیت غذایی نداشته است. در ادامه این گزارش ذکر شده است که نژادپرستی سازمان یافته، جوامع به حاشیه رانده شده را به شکلی نامتوازن تحت تاثیر قرار داده است.
در سال گذشته، حدود 17 درصد از تازه‌واردان، 28 درصد بومیان و حدود 29 درصد سیاه پوستان ناامنی غذایی را تجربه کرده‌اند. هم‌چنین، دستمزدهای پایین و اشتغال ناپایدار نیز در میان عوامل زیادی بوده‌اند که به شکلی منفی بر این گروه‌های آسیب‌پذیر تاثیر گذاشته‌اند.
بر اساس گزارش سال 2016 میل اکسچنج، خوراک، شهریه و هزینه‌های مسکن عوامل اصلی ایجادکننده ناامنی غذایی در میان دانشجویان بوده‌اند. افزون بر این، در این گزارش آمده 2 نفر از هر 5 دانشجو درجه‌ای از ناامنی غذایی را تجربه کرده‌اند.
کوری ریانسون، مدیر اجرایی پردیس جامعه بانک غذایی در این باره می‌گوید: “احساس می‌کنم دانشجویان تا حدودی در دوران همه‌گیری فراموش شده‌اند. از نظر من حمایت‌های اولیه از دانشجویان به هیچ‌وجه کافی نبودند. اکثریت دانشجویان در دهه سوم زندگی خود هستند و هزینه‌های آنها کم‌تر از یک فرد غیردانشجو نیست.”
رابرت اِپ از جامعه بومیان فرانت دوور می‌گوید سازمان آنها در حال حاضر به 8 هزار نفر در ماه خدمت‌رسانی می‌کند، اما همه‌گیری توانایی آنها در دسترسی به برخی جوامع را بسیار محدود کرده است. وی افزود: “نمی‌توانیم افراد را در دفاتر خود بپذیریم و باید به آنها در خیابان‌ها خدمات بدهیم.”
سید ریزوی مدیر موسسه رفاه مسلمانان کانادا نیز همین موضوع را مطرح می‌کند و در ادامه می‌گوید همه‌گیری باعث شده است تعداد داوطلبان و خیرین کم‌تر شود.
جولیا هانتر مدیر اجرایی بنیاد ذخیره غذایی است. خیریه او باقیمانده غذاهای فسادشدنی را جمع می‌کند و به دست خیریه‌های دیگر می‌رساند. هانتر می‌گوید همه‌گیری بر میزان باقیمانده غذای رستوران‌ها در پایان روز کاری آنها تاثیر گذاشته و میزان آن را کم‌تر کرده است.
اِپ می‌گوید افراد به مسکن و مراکز بیش‌تری برای دسترسی به غذا نیاز دارند. او اضافه کرد برخورد انسانی و تامین محترمانه نیاز غذایی بی‌خانمان‌ها می‌تواند میزان اضطراب آنها را کاهش دهد.
بر اساس گفته‌های چی‌یو، مراجعان آنها هر دو هفته یک‌بار با وقت قبلی به مرکز مراجعه می‌کنند و بسته‌های غذایی را دریافت می‌کنند که برای مصرف سه تا پنج روز کافی است. او می‌گوید: “بانک‌های غذا راه‌حل طولانی مدت محسوب نمی‌شوند و باید ریشه‌های این مساله همانند فقر و بی‌خانمانی حل شود. ما نیازمند تغییر سیاست‌ها هستیم. سیاست‌مداران باید متوجه اهمیت مسکن ارزان قیمت و تامین بودجه استانی برای بخش سلامت عمومی باشند.”
هانتر نیز با این سخنان موافق است. از نظر او فقر، ریشه اصلی ناامنی غذایی است و هدر رفت غذا نیز ریشه در دسترسی نداشتن به سیستم غذایی و هم‌آهنگ نبودن آن با نیازهای همگانی دارد.