مازیار شیبانی‌فر
- آمارگیری بهار ۲۰۲۰ تا بهار ۲۰۲۱ نشان می‌دهد ۸۶۶۵ بی‌خانمان در استان بریتیش‌کلمبیا زندگی می‌کنند. از این میان ۳۶۳۴ نفر در کلان‌شهر ونکوور، ۱۰۰۸ نفر در منطقه ویکتوریای بزرگ (مرکز استان)، ۸۹۵ نفر در منطقه فریزر ولی، ۴۰۶ نفر در نانایمو و ۲۹۷ نفر در کلونا حضور دارند.
- حدود ۶۸ درصد بی‌خانمان‌های بریتیش کلمبیا مرد، ۳۰ درصدشان زن و ۳ درصدشان ترنس هستند و ۲ درصدشان خود را با دیگر هویت‌های جنسیتی معرفی می‌کنند. از هر ۵ نفر، یکی از آنها سالمند بالای ۵۵ سال و از هر ۱۰ نفر، یکی جوان زیر ۲۵ سال است.
- درآمد ناکافی (۳۱ درصد)، اعتیاد به موادمخدر (۲۳ درصد)، درگیری میان صاحبخانه و مستاجر (۱۵ درصد)، درگیری با همسر یا شریک زندگی (۱۳ درصد)، مسایل مربوط به سلامت روان (۱۱ درصد)، مسکن نامناسب یا ناایمن و درگیری با مادر و پدر یا سرپرست (۷ درصد) مهم‌ترین علت‌های بی‌خانمانی افراد را تشکیل می‌دهد.
- از میان افراد مورد پرسش ۳۱ درصد از مزایای معلولیت استفاده می‌کردند. هم‌چنین، ۳ درصدشان تمام‌وقت، ۶ درصد پاره‌وقت و ۹ درصد قراردادی بودند. ۱۵ درصدشان با جمع‌آوری پسماندها و ۱۱ درصد با کمک خانواده یا دوستان‌شان زندگی را می‌گذراندند. از میان افراد مورد سرشماری ۴۸ درصدشان دست‌کم ۶ ماه یا بیش‌تر بی‌خانمان بوده‌اند.
- فوریه امسال، سلینا رابینسون وزیر دارایی بریتیش کلمبیا اعلام کرد بودجه‌ای ۶۳۳ میلیون دلاری طی ۳ سال آینده برای مقابله با حضور بی‌خانمان‌ها اختصاص پیدا می‌کند. این بودجه از طریق توسعه مسکن‌های جدید مراقبتی، ارایه یارانه اجاره‌بها و گسترش حمایت از جوانان زیر ۲۷ سال خارج از سرپرستی خانواده، برای بهبود شرایط موجود ارایه می‌شود.
شرح گزارش:
«بی‌خانمانی» پدیده‌ای ناخوشایند به‌شمار می‌رود که نه‌تنها زندگی افراد درگیر با آن را به تباهی می‌کشد، بلکه در جایی مانند استان بریتیش کلمبیا، همانند زخمی کهنه چهره ونکوور زیبا را به‌شدت مخدوش می‌کند. پدیده‌ای که در دوران همه‌گیری به‌خاطر خالی‌کردن پناهگاه‌های گروهی، گسترش قابل‌توجهی یافته است.
به گزارش دیلی هایو، آمارگیری بهار ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۱ نشان می‌دهد ۸۶۶۵ بی‌خانمان در استان بریتیش‌کلمبیا زندگی می‌کنند. از این میان ۳۶۳۴ نفر در کلان‌شهر ونکوور، ۱۰۰۸ نفر در منطقه ویکتوریای بزرگ (مرکز استان)، ۸۹۵ نفر در منطقه فریزر ولی، ۴۰۶ نفر در نانایمو و ۲۹۷ نفر در کلونا حضور دارند.
هنگام سرشماری، از هر ۱۰ بی‌خانمان، ۶ نفرشان در سرپناه‌ها، بیمارستان‌ها، زندان‌ها و مراکز سم‌زدایی شب را سر می‌کردند و ۴ نفرشان در فضاهای روباز شهر، خودروها یا به‌طور موقت در خانه شخص دیگری در حال گذران زندگی بودند.
حدود ۶۸ درصد بی‌خانمان‌های بریتیش کلمبیا مرد، ۳۰ درصدشان زن و ۳ درصدشان ترنس هستند و ۲ درصدشان خود را با دیگر هویت‌های جنسیتی معرفی می‌کنند. از هر ۵ نفر، یکی از آنها سالمند بالای ۵۵ سال و از هر ۱۰ نفر، یکی جوان زیر ۲۵ سال است. با آنکه بومیان حدود ۶ درصد از کل جمعیت بریتیش کلمبیا را تشکیل می‌دهند، اما ۳۹ درصد بی‌خانمان‌ها را بومیان کانادا تشکیل می‌دهند.
در میان کسانی که سرشماری شده‌اند ۲۴ درصدشان اهالی دیگر استان‌ها و مناطق بریتیش کلمبیا هستند و حدود ۴ درصد از دیگر کشورهای جهان آمده‌اند.
درآمد ناکافی (۳۱ درصد)، اعتیاد به موادمخدر (۲۳ درصد)، درگیری میان صاحبخانه و مستاجر (۱۵ درصد)، درگیری با همسر یا شریک زندگی (۱۳ درصد)، مسایل مربوط به سلامت روان (۱۱ درصد)، مسکن نامناسب یا ناایمن و درگیری با مادر و پدر یا سرپرست (۷ درصد) مهم‌ترین علت‌های بی‌خانمانی افراد را تشکیل می‌دهد.
بیش‌تر کسانی که اسیر بی‌خانمانی هستند، ابتلا به چندین بیماری را گزارش کرده‌اند. از این میان ۲۹ درصدشان به آسیب مغزی اکتسابی اشاره دارند.
از میان بی‌خانمان‌هایی حد فاصل بهار ۲۰۲۰ تا بهار ۲۰۲۱ مورد بررسی قرار گرفته‌اند، حدود ۴۰ درصد به خدمات آمبولانس، ۵۵ درصد به اورژانس، ۴۴ درصد به خدمات بیمارستانی غیراورژانسی، ۳۱ درصد به خدمات سلامت روان و ۲۵ درصد به محل تزریق مورد تایید دسترسی داشته‌اند. دسترسی به خدمات تغذیه‌ای برای ۶۲ درصد، خدمات درآمدزایی ۳۴ درصد و خدمات حقوقی برای ۲۷ درصد آنها فراهم بوده است.
از میان افراد مورد پرسش ۳۱ درصد از مزایای معلولیت استفاده می‌کردند. هم‌چنین، ۳ درصدشان تمام‌وقت، ۶ درصد پاره‌وقت و ۹ درصد قراردادی بودند. ۱۵ درصدشان با جمع‌آوری پسماندها و ۱۱ درصد با کمک خانواده یا دوستان‌شان زندگی را می‌گذراندند. از میان افراد مورد سرشماری ۴۸ درصدشان دست‌کم ۶ ماه یا بیش‌تر بی‌خانمان بوده‌اند.
بر اساس اعلام گلوب‌اند میل، شهرداری ونکوور در نظر دارد شرایط مناسبی برای آن گروه از بی‌خانمان‌های ونکوور ایجاد کند که در پارک‌های عمومی شهر چادر می‌زنند و اکنون این موضوع به چالشی جدی برای شهر تبدیل شده است.
البته این پدیده ناخوشایند فقط اختصاص به ونکوور ندارد و بسیاری از کلان‌شهرهای آمریکای شمالی با آن دست به گریبان هستند؛ پدیده‌ای که در دوران همه‌گیری فراگیرتر شده است. مدیران شهری در مناطق مختلف راهبردهای گوناگونی را امتحان کرده‌اند. در تورنتو، هَلیفَکس و لس‌آنجلس به زور بی‌خانمان‌ها و وسایل‌شان را جابه‌جا کرده‌اند، اما در ونکوور، جزیره ویکتوریا و سیاتل مدیران کوشیده‌اند این افراد را به حضور در پناهگاه‌ها و مسکن‌های اجتماعی تشویق کنند.
هیات مدیره پارک‌های همگانی شهرداری ونکوور یک بار تلاش کرد برای پاک‌سازی پارکی که نزدیک گس‌تان (بخش توریستی و هسته مرکزی و قدیمی شهر) قرار دارد، حکم قضایی بگیرد، اما در نهایت قاضی دیوان عالی اواخر ژانویه امسال از دادن چنین حکمی خودداری کرد با استناد به این موضوع که مسکن مناسبی برای این افراد پیش‌بینی نشده است. البته این هیات مدیره در یکی دیگر از پارک‌های شهر به‌خاطر وقوع حادثه‌های خشونت‌بار و شکایت‌های مردمی موفق به جمع‌آوری ۲۰۰ بی‌خانمان شد.
ساکنان ونکوور چند دهه است که با مشکل حضور بی‌خانمان‌ها در بخش‌های مختلف شهر، به‌ویژه مرکز شهر (دان‌تان) دست و پنجه نرم می‌کنند. از حدود سال ۲۰۰۰ وقتی که دولت لیبرال بریتیش کلمبیا ساخت خانه‌های اجتماعی را متوقف و دسترسی افراد آسیب‌دیده و فرودست جامعه به یارانه‌های دولتی را قطع کرد، بی‌خانمانی رشدی چشمگیر یافت.
به نوشته گلوبال نیوز، فوریه امسال، سلینا رابینسون وزیر دارایی بریتیش کلمبیا اعلام کرد بودجه‌ای ۶۳۳ میلیون دلاری طی ۳ سال آینده برای مقابله با حضور بی‌خانمان‌ها اختصاص پیدا می‌کند. این بودجه از طریق توسعه مسکن‌های جدید مراقبتی، ارایه یارانه اجاره‌بها و گسترش حمایت از جوانان زیر ۲۷ سال خارج از سرپرستی خانواده، برای بهبود شرایط موجود ارایه می‌شود.
آموزش مهارت‌های حفظ سلامت و بهبود شرایط زندگی، گسترش مسکن‌های مراقبتی به سراسر استان، حمایت از بی‌خانمان‌های دارای مشکلات شدید سلامت روان یا مصرف موادمخدر، توقف چرخه اخراج از پناهگاه‌ها، بیمارستان‌ها یا اورژانس و جلوگیری از زندانی‌کردن افراد بی‌خانمان، بخشی از برنامه‌های مراقبتی استان با هدف کاستن از این پدیده است.