خواهران مردی که در بازداشت پلیس سوار کانادا فوت شده است، اعلام کرده‌اند ترجیح می‌دهند برادر کوچک‌تر خود را به عنوان مردی مهربان و شوخ طبع به‌خاطر بیاورند تا پیکری خوابیده بر زمین بازداشتگاه افراد الکلی پلیس سوار. آنها می‌گویند که برادر آنها در زمان بازداشت موادمخدر یا الکل مصرف نکرده بود.
به گزارش ژورنال ایرانیان کانادا، خواهران این مرد تاکید کرده‌اند در صورتی که پلیس به توصیه‌هایی عمل می‌کرد که برای پرونده‌ای مشابه بیان شده بود، چنین حادثه‌ای رخ نمی‌داد. با این حال، این توصیه‌ها بر روی میز رییس پلیس برندا لاکی خاک خوردند و اکنون بستگان مایکل مولاک، خواهان پاسخ به پرسش‌ها در خصوص فوت او هستند.
افسران پلیس، 24 می 2014 مولاک را به دلیل مستی در فضای عمومی، بیرون از یک مرکز خرید دستگیر کردند. او چند ساعت بعد در بازداشتگاه استفراغ کرد و بهیاران برای ارزیابی وضعیت او به بازداشتگاه مراجعه کردند. بهیاران به‌جای بردن او به بیمارستان گفتند که وضعیت او برای ماندن در بازداشتگاه مناسب است و او را در همان‌جا رها کردند. مایکل چند ساعت بعد فوت کرد. کارلا آسیلین خواهر مولاک می‌گوید: “او به همین سادگی بر روی زمین سرد بازداشتگاه فوت کرد.” پلیس می‌گوید که نگهبانان بر اساس دستورالعمل‌ها هر 15دقیقه یک‌بار او را کنترل کرده‌اند.
او در کنار یک خودرو دستگیر شده بود، اما پلیس می‌گوید به دلیل آن‌که خودروی مورد نظر پارک شده و مولاک بیرون از آن بود، از او تست تنفسی نگرفته‌اند. افسران می‌گویند که ورق‌های خالی قرص و بطری‌های خالی نوشیدنی الکلی در خودروی وی دیده‌اند. با این حال، گزارش پزشکی قانونی می‌گوید که اثری از الکل یا دارو در بدن مولاک پیدا نکرده و علت مرگ او سکته مغزی بوده است. دون گالانت خواهر دیگر مولاک اعتقاد دارد: “بهیاران نیز در این زمینه مسئول هستند. فکر می‌کنم دستورالعمل‌ها باید تغییر کند. اگر کسی در حال استفراغ است، باید او را به بیمارستان ببرند.”
پلیس اعلام کرده که در 5 سال گذشته در مجموع 11 هزار و 325 شکایت از پلیس ثبت شده، اما در آماری که پلیس ارایه کرده است، مشخص نیست که چه تعداد از این شکایت‌ها مربوط به مرگ در بازداشت یا آسیب‌های جدی وارد شده به بازداشتی‌ها می‌شود.
داریل دیویس متخصص امور پلیس فدرال گفته است: ” پلیس انگیزه‌ای برای پذیرش مسئولیت یا تغییر شیوه برخورد خود ندارد. زیرا سیستمی که برای پاسخگویی پلیس طراحی شده، رقت‌انگیز است. پلیس سیستم را به همین صورت دوست دارد. زیرا به نفع آنها کار می‌کند نه قربانیان.”
چنین حادثه‌ای 4 سال پیش نیز اتفاق افتاده بود. اَلن روئل سال 2015 به دلیل مستی در فضای عمومی دستگیر شد، در حالی که مست نبود. دوربین‌های مدار بسته بازداشتگاه تمامی 18 ساعتی که روئل بازداشت بود را ضبط کرده‌اند و در تصاویر مشخص است که وضعیت او چه‌گونه ناگهان از عادی به نیمه جان تغییر پیدا می‌کند.
گالانت (برادر اَلن) نمی‌دانست که چنین اتفاقی افتاده است، ولی یک سال پس از فوت برادرش، گزارشی در این زمینه خواند. او سعی کرد تصاویر ضبط شده از بازداشت برادرش را از پلیس بگیرد، ولی به او گفته شد که به دلیل قانون حمایت از حریم خصوصی نمی‌توانند با این درخواست موافقت کنند. خواهران وی گفته‌اند که بازرسان، آنها را در بی‌خبری نگه‌داشته‌اند و پاسخی به پرسش‌های آنها نمی‌دهند.
سی‌بی‌سی از پلیس آلبرتا خواست که نسخه‌ای از تحقیقات داخلی در مورد فوت مولاک را در اختیار آنها قرار دهد. بررسی گزارش‌ها نشان داد که تاکنون کسی در این زمینه متهم نشده است. پلیس گفته است از بهیاران نیز تحقیق شده به عمل آمد، ولی از آنها تنها درباره تاریخ، ساعت و مدت زمان تماس‌ها پرسیده بودند. مرکز خدمات بهداشتی آلبرتا نیز به دلیل حفظ حریم خصوصی، پاسخی به پرسش سی‌بی‌سی در زمینه دلیل اعزام‌نکردن مولاک به بیمارستان ارایه نداد.
خانواده مولاک دایم از خود می‌پرسند که آیا امکان جلوگیری از این اتفاق وجود داشته است؟ دیده‌بان غیرنظامی پلیس پس از حادثه روئل پیشنهادهایی ارایه داده بود که می‌توانست بر نحوه مدیریت چنین موقعیت‌هایی تغییر ایجاد کند. متاسفانه رییس پلیس پس از دو سال هنوز پاسخی به این پیشنهادها نداده است و تا زمان پاسخ او این پیشنهادها محرمانه باقی خواهد ماند. یکی از سخنگویان پلیس گفته است پاسخ به این پیشنهادها در اولویت قرار گرفته است و رییس پلیس در کم‌ترین زمان ممکن پاسخی کامل و دقیق ارایه خواهد کرد.
پلیس به خاطر شکایت از پرونده روئل درگیر است. روئل که در حال حاضر با محدودیت حرکت سمت چپ بدنش مواجه است، اظهار داشت: “آنها [ماموران پلیس] باید از پرونده من درس می‌گرفتند.” بر اساس اعلام کمیسیون بررسی شکایت‌ها از پلیس، در حال حاضر 149 شکایت وجود دارد که در انتظار پاسخ هستند. یکی از گزارش‌ها سه و نیم سال است که معطل پاسخ مانده است. این کمیسیون و اداره پلیس دسامبر 2020 توافق کردند به تمامی گزارش‌ها، طی 6 ماه رسیدگی کنند، اما از آن زمان این تاریخ 16 بار تمدید شده است.
دیویس معتقد است: “مشکل اینجا است که قانونی وجود ندارد که زمان مشخصی برای پاسخگویی نهادهای مسئول به شکایت‌ها تعیین کند. هم‌چنین، پلیس مجبور نیست یافته‌ها و توصیه‌های کمیسیون را بپذیرد. با این حال پلیس گفته که رییس پلیس در سال گذشته 76 درصد توصیه‌ها و 85 درصد یافته‌های کمیسیون را پذیرفته است.
بیل بلر وزیر امنیت عمومی کانادا گفته است: “در صورت نیاز، تغییرهای قانونی لازم برای اطمینان یافتن از ساز و کار عمل به توصیه‌های کمیسیون ایجاد خواهد شد. خانواده‌ها نباید مدت زمان طولانی برای رسیدگی به شکایت‌های خود معطل بمانند و ما اطمینان خواهیم یافت که قوانین به اجرا در می‌آیند.”
با وجود تمامی موارد یاد شده، خانواده‌های مولاک و روئل هم‌چنان منتظر پاسخ هستند. پرونده شکایت روئل وارد سومین سال خود شده و پلیس مدارک مربوط به اینکه او در حالت اضطراری پزشکی قرار داشته است را رد می‌کند. آسیلین و گالانت نیز می‌گویند که گرفتن پاسخ از پلیس را پیگیری خواهند کرد. آسیلین تاکید کرد: “عادلانه نیست منتظر پاسخ بمانیم. این حالت همانند شکنجه است. ما فقط می‌خواهیم بدانیم چه اتفاقی برای عزیزمان افتاده است. ما متوجه‌ایم که کار پلیس سخت است، اما مسئولان به آنها پیشنهادهایی می‌دهند که کمک‌کننده است، هرچند آنها توجهی ندارند. این نکته انسان را آزار می‌دهد.”