در آغاز همه‌گیری دکتر جوزف داهین و همکارانش ساعت‌ها در کنار تخت بیماران کرونایی در بخش مراقبت‌های ویژه می‌ایستادند و به روش‌های درمانی مختلف فکر می‌کردند. در کتاب‌ها دستورالعملی وجود نداشت و به همین دلیل آنها تبدیل به کارآگاهانی شدند که هر آنچه می‌توانستند درباره فیزیولوژی و جزییات کرونا یاد می‌گرفتند. دکتر داهین متخصص بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان سیته دلا سانته می‌گوید در بهار 12 ساعت در روز کار می‌کرد.
به گزارش ژورنال ایرانیان کانادا، از ابتدا مشخص بود که کرونا یک بیماری تنفسی معمولی نیست، زیرا بیش‌تر بیماران سطح اکسیژن پایین را تجربه می‌کردند. داهین ضمن بیان این مطلب گفت: “به طور معمول این یک موقعیت اضطراری است. بیمار در حال فوت است و تلاش می‌کند، نفس بکشد و باید به سرعت به لوله تنفسی وصل شود، اما این بیماران پریشان به‌نظر نمی‌رسیدند. خیلی عجیب بود. به بیمار می‌گفتیم که الان به کما می‌روی و لوله تنفسی به تو وصل می‌کنی. او می‌گفت مشکلی نیست!”
داهین و همکاران او در گذر زمان متوجه شدند که چه زمانی از لوله تنفسی استفاده کنند. سازمان بهداشت جهانی هشدار داده که دوره نقاهت بیماران کرونایی تا 3 هفته طول می‌کشد، اما داهین به‌خاطر می‌آورد که یک بیمار کرونایی 60 ساله پس از 4 روز نیازی به لوله تنفسی نداشت و به همین دلیل او را از دستگاه جدا کردند. با این حال، هنگامی که آنها فشاری که ریه‌های او را باز نگه می‌داشت، کاهش دادند، حال او دوباره بد شد و مجبور شدند که دوباره 100 درصد اکسیژن به او برسانند. ریه‌های او هنوز بسیار آسیب‌پذیر بودند. داهین در این باره گفت: “دیگر از این اتفاق غافل‌گیر نمی‌شویم. باید بیش‌تر صبر کنیم تا تورم ریه‌ها کاهش پیدا کند و بیمار بهتر شود.”
هنوز غافل‌گیری‌های دیگری وجود دارد و التهاب ریه تنها دلیل بدتر شدن حال بیماران نیست. بیماران کرونایی بخش مراقبت‌های ویژه گاهی مستعد لخته‌شدن خون و بیماری کلیوی هستند که در این حالت باید دیالیز شوند. پس از یک تابستان به نسبت آرام، بیماری وارد بیمارستان لاوال شد که دچار شوک قلبی شده بود. شوک قلبی وضعیتی است که قلب دیگر نمی‌تواند خون و اکسیژن کافی به مغز و سایر اندام‌های حیاتی بدن برساند. داهین بیمناک بود که عوارض قلبی تبدیل به علامت اصلی موج دوم همه‌گیری شود، اما خوشبختانه تاکنون فقط یک بیمار دچار این حالت شده است.
پزشکان کبکی به سختی می‌توانند در خصوص تاثیر روش‌های درمانی بهتر در کاهش مرگ و میر ناشی از ویروس نظر دهند. زیرا عوامل متعددی نقش‌آفرینی می‌کنند. در موج دوم همه‌گیری، نوجوانان و افراد بیست و چند ساله بیش‌تری به ویروس آلوده شده‌اند، اما بیماری در این دسته از افراد عوارض کم‌تری دارد و آنها مدت زمان کوتاه‌تری را در بیمارستان می‌مانند.
درمان‌ها و روش‌های جدید به درمان کرونا کمک کرده‌اند و داروهایی همانند دگزامتازون و رمدیسیویر نشان داده‌اند که می‌توانند مدت زمان درمان را کاهش دهند. دکتر متیو اوتون متخصص بیماری‌های عفونی از بیمارستان یهودیان مونترال این نکته را تایید و اظهار می‌کند: “ما الان روش‌های غیرموثر را هم شناخته‌ایم. همانند اینکه نباید بیمار را مستقیم به دستگاه اکسیژن وصل کنیم. گاهی خواباندن مریض بر روی شکم کفایت می‌کند. بیماران نیز به طور کلی، مدت زمان کوتاه‌تری را در بیمارستان می‌گذرانند؛ البته تعداد بیماران روند افزایشی دارد و این کار را برای ما سخت کرده است.”
دکتر هورایشو آرودا مدیر بهداشت عمومی کانادا دوشنبه گذشته اعلام کرد: ” میزان مرگ ناشی از عوارض کرونا در استان کاهش یافته و درمان‌های جدید به خصوص برای بیماران جوان موثرند. با این وجود، این بیماری هم‌چنان برای افراد دارای بیماری زمینه‌ای خطرناک است و حتی در صورت نجات از بیماری، برخی از مبتلایان هم‌چنان با مشکلات ریوی دست به گریبان خواهند بود. هنوز بیماری خطرناک است و فکر می‌کنم که پیشگیری از درمان بهتر است.”
نشانه‌هایی از بهبود شرایط در بیرون از بیمارستان نیز دیده می‌شود. دکتر نیکول ازر، محقق برنامه بیماری‌های تنفسی دانشگاه مک‌گیل، جزو افرادی است که بر روی داروهای جدیدی تحقیق می‌کند که امکان درمان در خارج از بیمارستان را ممکن می‌سازد. ازر در حال آزمایش میزان تاثیر سیکلیسوتید بر درمان کرونا است. در حال حاضر این دارو برای بیمارن آسمی و افراد مبتلا به التهاب غشای مخاط بینی استفاده می‌شود. در صورت موفقیت، پزشکان می‌توانند مبتلایان دارای علایم متوسط را در خانه درمان کنند.
با اینکه پزشکان مطالب زیادی در خصوص کرونا می‌دانند، داهین یادآور شد که هنوز زود است بگوییم درمان‌های جدید باعث کاهش مرگ بیماران بستری‌شده می‌شود. وی تاکید کرد: “کنترل بیماری در بهار باعث کاهش چشم‌گیر پذیرش در بیمارستان‌ها شد و همین موضوع اشتباهات مرگبار ما را کم‌تر کرد.” داهین هنوز نمی‌داند به چه دلیل حال برخی بیماران با وجود شیوه درمان، پزشک و تیم مراقبتی یکسان بدتر می‌شود.
عکس: McGill University Health Centre